Thursday, October 27, 2011

ผิดไหม

ใจฉัน...
ในตอนนี้...
ไม่เข้มแข็งพอ...
ที่จะรับรู้...
ความจริงที่ว่า....
เธอมีใคร...
อีกคน...
ที่เธอแคร์...
ผิดไหม...
ที่ตอนนี้...
อยากอยู่คนเดียว...
ไม่อยากเจอหน้าใครๆ เลย....



ผิดไหม ที่ไม่ไปพบเธอ
ไม่ต้องการพบเจอ ไม่ต้องการเจอะหน้าใคร
ผิดไหม ที่ไม่ยอมเข้าใจ
ไม่อยากฟังเรื่องราวที่เธออยากอธิบาย

ผิดเหรอ ที่เป็นคนรักจริง
ที่เป็นคนฝังใจ รักแล้วยากจะลบเลือน
ผิดเหรอ ที่อ่อนแอเหลือเกิน
เกินจะยอมรับรู้การลาจาก
รับรู้ว่าเธออยากจากฉันไป

ปล่อยฉันไว้คนเดียว ฉันยังจะทนไหว
ฝันได้ตามใจ มีเธอได้แสนนาน
ให้ฉันเจอความจริง ฉันทนไม่ไหว
จะให้ฉันทำใจยังไง ทั้งหัวใจมันรัก รักเธอ

ผิดไหมที่ไม่เข้มแข็งพอ
พอที่จะเสียเธอ เสียให้คนอื่นเขาไป
ผิดไหมที่ทำใจไม่ได้
ไม่อยากทนเห็นเธอต้องลาจาก
รักเธอจนลำบากใจเหลือเกิน

ปล่อยฉันไว้คนเดียว ฉันยังจะทนไหว
ฝันได้ตามใจ มีเธอได้แสนนาน
ให้ฉันเจอความจริง ฉันทนไม่ไหว
จะให้ฉันทำใจยังไง ทั้งหัวใจมันรัก รักเธอ

ให้ฉันเจอความจริง ฉันทนไม่ไหว
จะให้ฉันทำใจยังไง ทั้งหัวใจมันรัก รักเธอ
จะให้ฉันทนได้ยังไง ทั้งหัวใจมีไว้ รักเธอ



เสียใจได้ยินไหม

รักเธอมาก...เหลือเกิน
รักเธอสุดหัวใจ....
เมื่อต้องสูญเสียเธอ....
จึงได้รู้ว่า....
มันเหมือนจะขาดใจ....
ฉันเสียใจ....
เสียใจ....
ได้ยินไหม....เธอ


เพราะว่ารักจึงเปรียบเธอนั้นเป็นดังชีวิต
ก็เพราะว่ารักจึงเปรียบเธอนั้นเป็นดวงใจ
เพราะว่ารักจึงเปี่ยมจึงล้นไปด้วยความหมาย
ทุ่มเททั้งใจทุ่มเททั้งกาย
และหวังให้เป็นดังความฝัน

ไม่คิดว่าเธอจะเปลี่ยนแปรผัน ไปได้เพียงนี้
ไม่คิดว่าเธอจะให้สิ่งนี้เป็นรางวัล
ไม่คิดว่าเธอจะกลับทอดทิ้ง ไปจากใจฉัน
ได้แต่เสียใจ ได้แต่เสียใจ
บอกว่าฉันเสียใจได้ยินไหม

หวังจะเป็นที่พึ่งสุดท้าย ให้กับชีวิต
เมื่อต้องสูญไป เมื่อต้องเสียไป
ฉันก็คล้ายเหมือนคนที่สิ้นหวัง
ฉันกับเธอนับจากวันนี้ เป็นแค่ความหลัง
แต่ยังเสียใจ แต่มันเสียใจ
บอกว่าฉันเสียใจได้ยินไหม

รักเธอมากเกิน รักเธอมากไป
รักเหลือเกิน รักจนไม่มีให้ใคร
หวังจนมากเกิน หวังจนมากไป
สูญเสียเธอ เหมือนจะขาดใจ

หวังจะเป็นที่พึ่งสุดท้าย ให้กับชีวิต
เมื่อต้องสูญไป เมื่อต้องเสียไป
ฉันก็คล้ายเหมือนคนที่สิ้นหวัง
ฉันกับเธอนับจากวันนี้ เป็นแค่ความหลัง
แต่ยังเสียใจ แต่มันเสียใจ
บอกว่าฉันเสียใจได้ยินไหม

รักเธอมากเกิน รักเธอมากไป
รักเหลือเกิน รักจนไม่มีให้ใคร
หวังจนมากเกิน หวังจนมากไป
สูญเสียเธอ เหมือนจะขาดใจ

เมื่อไม่มีเธอ (ในวันที่ฟ้าสีเทา)

รู้สึกว่า...
โลกใบนี้....
ช่างกว้างใหญ่....ซะเหลือเกิน
เพียงเพราะว่า....
วันนี้...
ไม่มีเธอ....
อยู่เคียงข้างฉัน....เหมือนวันก่อน
รู้สึก....
หมดเรี่ยวแรง...
หมดกำลังใจ...แล้วทุกสิ่ง
ในวันนี้....
วันที่ไม่มีเธอ....


รู้ทันทีว่าทรมาน มันอาการเป็นเช่นไร
ก็เมื่อวันที่เธอ จากกันไปไม่ย้อนมา
ไม่คิดเลยวันหนึ่ง คำว่าเราจะลงเอยด้วยน้ำตา
อยากพูดคำว่าลา ก็สายไป

ทุกคืนหลับยังไม่ลง เฝ้าแต่คิดถึงเธอเสมอ
ไม่มีสิทธิ์ได้พบเจอ จบไปแล้ว ต้องยอมเข้าใจ
เหมือนทุกสิ่งถูกสร้างมา จบด้วยการจากลา
เหมือนโชคชะตา กำหนดไว้

ในวันที่ฟ้ามีเพียงแค่สีเทา ความเหงามันกินในใจ
โลกใบเดิมมันกว้างเกินไป เมื่อไม่มีเธอ
ก็ยังไม่รู้จะไปทางไหนดี ชีวิตที่มันขาดเธอ
มันหมดเรี่ยวแรงไม่มีแสงส่องใจ เหมือนตัวคนเดียว

หลายคนที่เคยเดินเข้ามา แล้วก็ลาลับหายไป
แต่แปลกตรงที่ใจ ยังไม่ลืมเธอสักที
แค่เสี้ยวเวลา พาเราจากกัน ความเป็นจริงไม่ปราณี
ไม่มีวันพรุ่งนี้ ให้รักเธอ

ทุกคืนหลับยังไม่ลง เฝ้าแต่คิดถึงเธอเสมอ
ไม่มีสิทธิ์ได้พบเจอ จบไปแล้ว ต้องยอมเข้าใจ
เหมือนทุกสิ่งถูกสร้างมา จบด้วยการจากลา
เหมือนโชคชะตา กำหนดไว้

ในวันที่ฟ้ามีเพียงแค่สีเทา ความเหงามันกินในใจ
โลกใบเดิมมันกว้างเกินไป เมื่อไม่มีเธอ
ก็ยังไม่รู้จะไปทางไหนดี ชีวิตที่มันขาดเธอ
มันหมดเรี่ยวแรงไม่มีแสงส่องใจ เหมือนตัวคนเดียว

เหมือนทุกสิ่งถูกสร้างมา จบด้วยการจากลา
เหมือนโชคชะตา กำหนดไว้

ในวันที่ฟ้ามีเพียงแค่สีเทา ความเหงามันกินในใจ
โลกใบเดิมมันกว้างเกินไป เมื่อไม่มีเธอ
ก็ยังไม่รู้จะไปทางไหนดี ชีวิตที่มันขาดเธอ
มันหมดเรี่ยวแรงไม่มีแสงส่องใจ

ในวันที่ฟ้ามีเพียงแค่สีเทา ความเหงามันกินในใจ
โลกใบเดิมมันกว้างเกินไป เมื่อไม่มีเธอ
ก็ยังไม่รู้จะไปทางไหนดี ชีวิตที่มันขาดเธอ
มันหมดเรี่ยวแรงไม่มีแสงส่องใจ เหมือนตัวคนเดียว
มันหมดเรี่ยวแรงไม่มีแสงส่องใจ เมื่อไม่มีเธอ


Wednesday, October 26, 2011

รักเธอให้น้อยลง

ฉันรู้ดีว่า ....
ควรรักเธอให้น้อยลง.....
เพราะฝืนไป...
ก็คงเสียใจอยู่อย่างนี้

แต่....
เขื่อมั้ย...ว่า
ฉัน....
ทำไม่ได้...





ฉันรู้ดีว่าควรรักเธอให้น้อยลง
เพราะฝืนไปก็คงเสียใจอยู่อย่างนี้
มันผ่านไปแล้ว
ฉันก็ควรลืมทุกอย่าง
อยากจะขอให้มันได้ลบหรือเลือนลาง
จางหายไปยิ่งดี

อยากจะลืม
ลืมว่าใจยังคงคิดถึงเธออยู่เสมอ
ลืมว่าใจยังคงละเมอถึงเธอคนนี้
ลืมทุกอย่างในหัวใจ
ขอเพียงนับจากนี้ไป
อย่าได้พบได้เจอ อย่าได้เพ้อถึงเธอก็พอ

นึกถึงเธอเมื่อไรฉันได้แต่เสียใจ
เห็นเธอดีกับใครหัวใจก็อ่อนล้า
มองผ่านวันนี้ เหมือนจะมีเพียงน้ำตา
เมื่อได้รู้ว่าเธอจะไม่หวนคืนมา
มารักกันเหมือนเดิม

อยากจะลืม
ลืมว่าใจยังคงคิดถึงเธออยู่เสมอ
ลืมว่าใจยังคงละเมอถึงเธอคนนี้
ลืมทุกอย่างในหัวใจ
ขอเพียงนับจากนี้ไป
อย่าได้พบได้เจอ อย่าได้เพ้อถึงเธอก็พอ

ไม่อยากจะทรมาน ไม่อยากรักเธอจนตาย
ไม่อยากเสียเวลา ไม่อยากรักแล้วเสียน้ำตา

อยากจะลืม
ลืมว่าใจยังคงคิดถึงเธออยู่เสมอ
ลืมว่าใจยังคงละเมอถึงเธอคนนี้
ลืมทุกอย่างในหัวใจ
ขอเพียงนับจากนี้ไป
อย่าได้พบได้เจอ อย่าได้เพ้อถึงเธอก็พอ

ลืมว่าใจยังคงคิดถึงเธออยู่เสมอ
ลืมว่าใจยังคงละเมอถึงเธอคนนี้
ลืมทุกอย่างในหัวใจ ขอเพียงนับจากนี้ไป
อย่าได้พบได้เจอ อย่าได้เพ้อถึงเธอก็พอ

Sunday, September 4, 2011

ถ้าไม่รักกัน ฉันจะไป

ขอให้รู้ไว้แต่เพียงว่า....ใจรัก
แม้ว่าจักถูกหมางเมินให้ผิดหวัง
ด้วยมั่นคง บอกก็ได้ แม้ในภวังค์
ว่าฉันยังเก็บรักไว้ให้...คุณ...


มันไม่จริงใช่ไหม มันไม่ใช่ที่เห็น พูดซิว่าไม่มีอะไร
จะฟังเธอเท่านั้น จะไม่คิดไปไกล รักเธอ รู้ใช่ไหมคนดี
แต่พอมองตาเธอวันนี้ฉันรู้เธอยังมีใจ จะทิ้งฉันไปจริงหรือ
ได้โปรดบอกฉันได้ไหม ทำไมจึงเป็นเช่นนี้
ได้โปรดบอกฉันชัดๆสักที บอกสิว่าเธอแค่ไหวหวั่น   
แต่ถ้ารักครั้งนี้ มันตายไปแล้ว ถ้าฉันหมดความสำคัญ
ก็บอกเลยไม่รักกัน ฉันพร้อมจะไป
ก็เมื่อใจของฉัน เธอเป็นคนยึดไว้ ทั้งใจฝากให้เธอดูแล
มีคนเดียวเท่านั้น คนที่ฉันจะแคร์ รักเธอและจะรับความจริง
แต่พอมองตาเธอวันนี้ฉันรู้เธอยังมีใจ จะทิ้งฉันไปจริงหรือ
ได้โปรดบอกฉันได้ไหม ทำไมจึงเป็นเช่นนี้
ได้โปรดบอกฉันชัดๆสักที บอกสิว่าเธอแค่ไหวหวั่น
แต่ถ้ารักครั้งนี้ มันตายไปแล้ว ถ้าฉันหมดความสำคัญ
ก็บอกเลยไม่รักกัน ฉันพร้อมจะไป
ได้โปรดบอกฉันได้ไหม ทำไมจึงเป็นเช่นนี้
ได้โปรดบอกฉันชัดๆสักที บอกสิว่าเธอแค่ไหวหวั่น
แต่ถ้ารักครั้งนี้ มันตายไปแล้ว ถ้าฉันหมดความสำคัญ
ก็บอกเลยไม่รักกัน ฉันพร้อมจะไป

Monday, August 22, 2011

เจ็บและชินไปเอง

ดึกแล้ว....อากาศเริ่มเย็นมากขึ้น
แต่หัวใจของฉันมันเย็นและหนาวเหน็บ
ยิ่งกว่าอากาศ....
คงต้องทำใจ
ให้เจ็บและชินไปเอง...


และมันจะไม่มีใครทำฉันให้ดีอย่างเดิม
เมื่อความปวดร้าวครั้งนั้น ก็ยังวนเวียนอยู่ทุกๆ วันที่มี
และเมื่อเวลาไม่เคยจะช่วยอะไร ให้ฉันลืมเธอสักที
ก็ต้องทำใจว่าจากนี้ ฉันคงคุ้นเคยความเจ็บและชินไปเอง

คนเราไม่เห็นต้องมีเหตุผลว่าเรารักกัน เพราะอะไร
ดอกไม้ที่แย้มที่บาน ไม่มีใครถามว่าทำไม
แต่เมื่อคนเราต้องเลิกต้องรา
ดอกไม้โรยราเป็นเพราะอะไร
มีคำถามมากมาย ที่ยังค้างใจ

และมันจะไม่มีใครทำฉันให้ดีอย่างเดิม
เมื่อความปวดร้าวครั้งนั้น ก็ยังวนเวียนอยู่ทุกๆ วันที่มี
และเมื่อเวลาไม่เคยจะช่วยอะไร ให้ฉันลืมเธอสักที
ก็ต้องทำใจว่าจากนี้ ฉันคงคุ้นเคยความเจ็บและชินไปเอง

ที่จริงก็รู้คนเราเกิดมาเพื่อการร่ำลา สักวันหนึ่ง
วันที่ดอกไม้จะต้องโรยรา มันคงต้องมาถึง
แต่ฉันไม่เคยเข้าใจสักที เมื่อภาพดีๆ ยังคงตราตรึง
มันยากเกินไป ที่จะเสียมัน

และมันจะไม่มีใครทำฉันให้ดีอย่างเดิม
เมื่อความปวดร้าวครั้งนั้น ก็ยังวนเวียนอยู่ทุกๆ วันที่มี
และเมื่อเวลาไม่เคยจะช่วยอะไร ให้ฉันลืมเธอสักที
ก็ต้องทำใจว่าจากนี้ ฉันคงคุ้นเคยความเจ็บและชินไปเอง

แค่เพียงช่วงหนึ่งที่ใจ ฉันนั้นได้มีเธอ
ต่อเติมเรื่องราวมากมายในชีวิตฉัน
ความรักคงอยู่เสมอ แม้ต้องพรากจากกัน
ลึกลึกภายในของหัวใจ ถึงแม้จะนานเท่าไร
เธอยังจะอยู่ตรงนั้น

ไม่มีใครทำฉันให้ดีอย่างเดิม
เมื่อความปวดร้าวครั้งนั้น ก็ยังวนเวียนอยู่ทุกๆ วันที่มี
และเมื่อเวลาไม่เคยจะช่วยอะไร ให้ฉันลืมเธอสักที
ก็ต้องทำใจว่าจากนี้ ฉันคงคุ้นเคยความเจ็บและชินไปเอง
ฉันไม่มีวันจะหยุด รักเธอได้เลย

Saturday, August 20, 2011

เจ็บจนวันนี้


เมื่อเธอจากไป....
มันเจ็บปวด...
เธอรู้มั้ย...
ต้องฝืนทนยิ้มไว้...
แต่ในใจมีน้ำตา...
แม้ว่าเธอจะจากไป...
นานแสนนานเท่าไร..
แต่ใจฉัน...
ยังเจ็บมาจนถึงวันนี้...


อาจจะเห็นว่าฉันยังยิ้ม หัวเราะได้ทุกนาที
อาจจะเห็นว่าฉันมีชีวิตดีๆ เหมือนคนไม่เป็นไร
แต่ลึกแล้วใครจะรู้ ถึงแม้ฉันมีความสุขเท่าใด
ความจริงวันนี้ข้างในหัวใจยังเป็นอย่างเดิม

ก็ยังเจ็บมาจนวันนี้ นอนก็มีแต่น้ำตา
มีแต่เธออยู่ทุกเวลา ไม่รู้จะทำยังไง
ยังต้องเจ็บไปจนวันไหน นานเท่าไหร่กว่าฉันจะทำใจได้
ต้องอยู่อย่างทรมานอย่างนี้ไปนานเพียงใด

จากวันนั้นที่เธอบอกลา ชีวิตก็ยังเดินไป
อาจไปพบผู้คนมากมายเพียงใด ก็ยังไม่ลืมเธอ
เมื่อความรักเข้ามากี่ครั้ง สุดท้ายก็ยังร้องไห้เพราะเธอ
เจ็บปวดเสมอที่ยังต้องเจอเธออยู่ในใจ

ก็ยังเจ็บมาจนวันนี้ นอนก็มีแต่น้ำตา
มีแต่เธออยู่ทุกเวลา ไม่รู้จะทำยังไง
ยังต้องเจ็บไปจนวันไหน นานเท่าไหร่กว่าฉันจะทำใจได้
ต้องอยู่อย่างทรมานอย่างนี้ไปนานเพียงใด

เธอยังคงอยู่ในหัวใจ นานเท่าไรกว่าฉันจะลืมเธอได้
ต้องอยู่อย่างทรมานอย่างนี้ไปนานแค่ไหน
ไม่อยากจะทรมานอย่างนี้ไปจน วันตาย

วังวน

วันที่ลางเลือน...
วันที่เหม่อลอยคว้าง...
เหมือนคนหมดทางไปต่อ...



บ่อยที่ในหัวใจ เหมือนได้ยินเสียงเธอ
และบ่อยที่นอนละเมอ
ยังเผลอเรียกเธออย่างเดิมซ้ำซ้ำ

แต่ก็รู้ว่าเธอนั้นไปไกลสุดฟ้า
และก็รู้ว่าเธอไม่มีวันคืน ย้อนมา
อยากจะทำตัวทำหัวใจ
ให้แข็งแรงเหมือนดังเดิม อีกครั้ง

จะต้องเป็นอย่างนี้...นานเท่าไร่
โอกาสที่มันจะหาย...มองไม่เห็นทาง
ติดอยู่ในวังวนที่ไร้ทางออก
เพราะว่ารักคำเดียว

แต่ก็รู้ว่าเธอนั้นไปไกลสุดฟ้า
และก็รู้ว่าเธอไม่มีวันคืน ย้อนมา
อยากจะทำตัวทำหัวใจ
ให้แข็งแรงเหมือนดังเดิม อีกครั้ง

จะต้องเป็นอย่างนี้...นานเท่าไร่
โอกาสที่มันจะหาย...มองไม่เห็นทาง
ติดอยู่ในวังวนที่ไร้ทางออก
เพราะว่ารักคำเดียว

Wednesday, August 10, 2011

อกหัก

ทำไม...เวลาไม่ได้เจอ...
มันช่างทรมานเสียเหลือเกิน
เวลา..แต่ละนาที..
ผ่านไปอย่างช้าๆ 
และไม่รู้ว่า..
เมื่อไรจะได้เจอกันอีก.......



ความรัก ต้องพังลงไป
อนาคต ที่สุดก็ผ่านพ้นไป
เหลือเพียงหัวใจที่ยับเยิน

บาดแผล ลึกเกินเยียวยา
ตื่นจากฝัน เพราะถูกปลุกด้วยน้ำตา
ทุรนทุราย หัวใจเหนื่อยล้า

ภาวนาให้ใจเจ็บจงเข้มแข็ง
แม้มันจะไร้เรี่ยวแรง จะฝืนลุกยืนให้ไหว
คนคนเดียวมันไม่มีสิทธิ์ขนาดนั้น
ไม่ทำให้ช้ำถึงตาย ยังไงต้องรับให้ได้

ชีวิตแค่โดนทำร้าย
แต่ที่สุดมันต้องไม่โดนทำลาย
แค่วันนี้หัวใจสลาย
เตือนตัวเองว่าถึงยังไงฉันยังต้องอยู่
ความรักลวงหลอกมันก็แค่เจ็บปวด
ไม่มีค่า ให้มันทำลายชีวิตไม่ได้

กรีดแขน ไม่ช่วยอะไร
ยิ่งตอกย้ำ ยิ่งกรีดยิ่งทำร้ายใจ
ยิ่งทำเท่าไหร่ก็ยิ่งปวดร้าว

ภาวนาให้ใจเจ็บจงเข้มแข็ง
แม้มันจะไร้เรี่ยวแรง จะฝืนลุกยืนให้ไหว
คนคนเดียวมันไม่มีสิทธิ์ขนาดนั้น
ไม่ทำให้ช้ำถึงตายยังไงต้องรับให้ได้

ชีวิตแค่โดนทำร้าย
แต่ที่สุดมันต้องไม่โดนทำลาย
ก็แค่วันนี้หัวใจสลาย
เตือนตัวเองว่าถึงยังไงฉันยังต้องอยู่
ความรักลวงหลอกมันก็แค่เจ็บปวด
ไม่มีค่า ให้มันทำลายชีวิตไม่ได้

ชีวิตแค่โดนทำร้าย
แต่ที่สุดมันต้องไม่โดนทำลาย
แค่วันนี้หัวใจสลาย
เตือนตัวเองว่าถึงยังไงฉันยังต้องอยู่
ความรักลวงหลอกมันก็แค่เจ็บปวด
ไม่มีค่า ให้มันทำลายชีวิตไม่ได้

ต้องไม่ตาย ชีวิตยังมีพรุ่งนี้ เสมอ

ชีวิตยังมีพรุ่งนี้เสมอ

Tuesday, August 9, 2011

ลืมช้า

ไม่เคยคิดจะโกรธเลยจริงๆ....    คนไม่รัก...ก็คงต้องไป....
แต่เกลียดตัวเองมากกว่า....      ที่ลืมช้า....
เขาไม่รัก...                           ก็ยังนั่งเฝ้ารอ....
นานเท่าไร....                        ก็ไม่เคยลืม....




ถ้าถามว่ายังคงโกรธไหม ตอบเธอได้ว่าไม่มี
เนิ่นนานจนวันนี้ ตั้งแต่เธอทิ้งไป
แต่ที่หลบไม่พบเจอ ไม่อยากคุยกับเธอ
เพราะยังไม่มั่นใจ ว่าอยู่ใกล้ๆ ได้โดยไม่มีน้ำตา

ไม่รู้ทำไมเป็นอย่างนี้ ยังคงคิดว่ามีเรา
จดจำทุกเรื่องราว เหมือนเพิ่งผ่านพ้นมา
คนที่เคยความจำไม่ดี กลับยังจำแต่เธอคนนี้
ชัดเจนยิ่งกว่า แม้อยากลืมเท่าใด

ไม่โทษที่เธอทิ้ง จริงๆ นะ
คนไม่รักก็ต้องไป
ไม่ได้เกลียดไม่โกรธใครๆ สาบาน

แค่เกลียดตัวเองที่ลืมช้า มันลืมช้า
เก่งแต่จำอะไรบ้าบอ
ยังอยู่กับคำว่าเฝ้ารอ ยังจำว่าเคยรักใคร

อยู่กับช่วงเวลา ที่รู้ว่าเอากลับมาไม่ได้
เหมือนมันยังจำติด คิดว่าคงลืมง่าย
แต่ทำอย่างไร ก็ไม่อาจลืม

ไม่รู้ทำไมเป็นอย่างนี้ ยังคงคิดว่ามีเรา
จดจำทุกเรื่องราว เหมือนเพิ่งผ่านพ้นมา
คนที่เคยความจำไม่ดี กลับยังจำแต่เธอคนนี้
ชัดเจนยิ่งกว่า แม้อยากลืมเท่าใด

ไม่โทษที่เธอทิ้ง จริงๆนะ
คนไม่รักก็ต้องไป
ไม่ได้เกลียดไม่โกรธใครๆ สาบาน

แค่เกลียดตัวเองที่ลืมช้า มันลืมช้า
เก่งแต่จำอะไรบ้าบอ
ยังอยู่กับคำว่าเฝ้ารอ ยังจำว่าเคยรักใคร

อยู่กับช่วงเวลา ที่รู้ว่าเอากลับมาไม่ได้
เหมือนมันยังจำติด คิดว่าคงลืมง่าย
แต่ทำอย่างไร ก็ไม่อาจลืม

บางอย่างคนเราฝังใจ ไม่เท่ากัน
เธอเป็นคนที่ทิ้งกันไป
เธอคงลืมง่ายๆ ไม่นานอย่างฉัน

แต่เกลียดตัวเองที่ลืมช้า มันลืมช้า
จดจำอะไรบ้าบอ คนไม่รักก็ยังตั้งหน้ารอ
ไม่รู้จะเอาอะไร

อยู่กับช่วงเวลา ที่รู้ว่าเอากลับมาไม่ได้
เหมือนมันยังจำติด คิดว่าคงลืมง่าย
นี่นานเท่าไร ก็ไม่อาจลืม

สิ่งอื่นดีๆ ที่ควรจำไว้กลับไม่จำ
แต่คนบางคนที่ทำให้ช้ำ ก็ไม่ยอมลืม

ร้องไห้ง่ายๆกับเรื่องเดิมๆ

เวลาผิดหวัง ......... จากความรัก.......
เวลาเสียใจ  ......... จากความรัก.......
จะพยายามอยู่คนเดียว.....
ก้อต้องอยู่กับตัวเองให้ได้....
เพราะ...รู้ว่า...
คงไม่มีใครรักเราได้ดี...
เท่าตัวเราเอง....
ร้องไ้ห้...
ร้องไ้ห้...
ร้องไห้...
ซะให้พอเถอะนะใจ....




พยายามจะอยู่คนเดียว พยายามไม่สนใจ
พยายามไม่เป็นอะไร ทำตัวเองให้แข็งแรง
แต่ความรู้สึก...ก็ยัง ยังเหมือนเดิม
ต่อให้ทุกอย่าง ทุกอย่างจะเปลี่ยนไป...

ทำไมต้องเสียน้ำตา อย่างง่ายดายให้กับเรื่องเดิมๆ
รู้สึก...ไม่เข้าใจตัวเอง...ซักที...
บางทีไม่รู้ทำไม ต้องเป็นคนที่อ่อนไหวทุกที
ร้องไห้....กับเรื่องเดิมๆ อย่างนี้

พยายามดูแลตัวเอง พยายามหลุดพ้นไป
พยายามจะทำยังไง ใจมันยังไม่แข็งพอ
กับความรู้สึก...ที่ยัง ยังเหมือนเดิม
ต่อให้ทุกอย่าง ทุกอย่างจะเปลี่ยนไป....

ทำไมต้องเสียน้ำตา อย่างง่ายดายให้กับเรื่องเดิมๆ
รู้สึก...ไม่เข้าใจตัวเอง...ซักที...
บางทีไม่รู้ทำไม ต้องเป็นคนที่อ่อนไหวทุกที
ร้องไห้....กับเรื่องเดิมๆ อย่างนี้

Friday, August 5, 2011

ปลายทาง

ได้รู้จัก...
ได้รัก....
ใครสักคน...
แต่....
คงเป็นได้แค่เส้นขนาน...
ที่มิอาจมาบรรจบกันได้....




ปลายทางที่ฉันรอเธอ ที่สุดก็จบตรงนี้ ไปดีเถอะนะคนดี ไม่ต้องคิดอะไร
เข้าใจว่าวันเวลา มันทำให้คนเปลี่ยนไป แต่ฉันก็คงไม่คิดโทษใครอยู่แล้ว อย่าห่วงเลย

ขอบใจเธอที่เคยรักฉัน ที่เคยร่วมทางกันมา ต้องขอบใจที่ทำให้รู้ว่าไม่ต้องรอ
เจ็บยังไงต้องทนรับไว้ ให้เราจบแค่นี้พอ จากวันนี้ฉันก็จะขอ ให้โชคดี

เวลาทุกวินาที ต่อไปคงหมดความหมาย จะเร็วจะช้ายังไง เธอก็คงไม่มา
เมื่อมันไม่เหลืออะไร เมื่อเธอไม่กลับมาหา ฉันก็คงต้องใช้เวลาที่เหลือ เพื่อลืมเธอ

ขอบใจเธอที่เคยรักฉัน ที่เคยร่วมทางกันมา ต้องขอบใจที่ทำให้รู้ว่าไม่ต้องรอ
เจ็บยังไงต้องทนรับไว้ ให้เราจบแค่นี้พอ จากวันนี้ฉันก็จะขอ ให้โชคดี

คนเราต่อให้รักเพียงใด จะรักแทบเป็นแทบตายก็คงไม่สำคัญ
ปลายทางเราต้องแยกจากกัน ไม่เหมือนอย่างฝัน

ขอบใจเธอที่เคยรักฉัน ที่เคยร่วมทางกันมา ต้องขอบใจที่ทำให้รู้ว่าไม่ต้องรอ
เจ็บยังไงต้องทนรับไว้ ให้เราจบแค่นี้พอ เมื่อไม่เหลือคนที่ให้รอ
ในเมื่อเธอไม่กลับคืนมา ฉันก็ไม่ควรเฝ้ารอ จากวันนี้ฉันก็จะขอ ให้โชคดี