เจ็บและชินไปเอง

ดึกแล้ว....อากาศเริ่มเย็นมากขึ้น

แต่หัวใจของฉันมันเย็นและหนาวเหน็บ

ยิ่งกว่าอากาศ....

คงต้องทำใจ

ให้เจ็บและชินไปเอง...

และมันจะไม่มีใครทำฉันให้ดีอย่างเดิม
เมื่อความปวดร้าวครั้งนั้น ก็ยังวนเวียนอยู่ทุกๆ วันที่มี
และเมื่อเวลาไม่เคยจะช่วยอะไร ให้ฉันลืมเธอสักที
ก็ต้องทำใจว่าจากนี้ ฉันคงคุ้นเคยความเจ็บและชินไปเอง

คนเราไม่เห็นต้องมีเหตุผลว่าเรารักกัน เพราะอะไร
ดอกไม้ที่แย้มที่บาน ไม่มีใครถามว่าทำไม
แต่เมื่อคนเราต้องเลิกต้องรา
ดอกไม้โรยราเป็นเพราะอะไร
มีคำถามมากมาย ที่ยังค้างใจ

และมันจะไม่มีใครทำฉันให้ดีอย่างเดิม
เมื่อความปวดร้าวครั้งนั้น ก็ยังวนเวียนอยู่ทุกๆ วันที่มี
และเมื่อเวลาไม่เคยจะช่วยอะไร ให้ฉันลืมเธอสักที
ก็ต้องทำใจว่าจากนี้ ฉันคงคุ้นเคยความเจ็บและชินไปเอง

ที่จริงก็รู้คนเราเกิดมาเพื่อการร่ำลา สักวันหนึ่ง
วันที่ดอกไม้จะต้องโรยรา มันคงต้องมาถึง
แต่ฉันไม่เคยเข้าใจสักที เมื่อภาพดีๆ ยังคงตราตรึง
มันยากเกินไป ที่จะเสียมัน

และมันจะไม่มีใครทำฉันให้ดีอย่างเดิม
เมื่อความปวดร้าวครั้งนั้น ก็ยังวนเวียนอยู่ทุกๆ วันที่มี
และเมื่อเวลาไม่เคยจะช่วยอะไร ให้ฉันลืมเธอสักที
ก็ต้องทำใจว่าจากนี้ ฉันคงคุ้นเคยความเจ็บและชินไปเอง

แค่เพียงช่วงหนึ่งที่ใจ ฉันนั้นได้มีเธอ
ต่อเติมเรื่องราวมากมายในชีวิตฉัน
ความรักคงอยู่เสมอ แม้ต้องพรากจากกัน
ลึกลึกภายในของหัวใจ ถึงแม้จะนานเท่าไร
เธอยังจะอยู่ตรงนั้น

ไม่มีใครทำฉันให้ดีอย่างเดิม
เมื่อความปวดร้าวครั้งนั้น ก็ยังวนเวียนอยู่ทุกๆ วันที่มี
และเมื่อเวลาไม่เคยจะช่วยอะไร ให้ฉันลืมเธอสักที
ก็ต้องทำใจว่าจากนี้ ฉันคงคุ้นเคยความเจ็บและชินไปเอง
ฉันไม่มีวันจะหยุด รักเธอได้เลย

เจ็บจนวันนี้

เมื่อเธอจากไป....

มันเจ็บปวด...

เธอรู้มั้ย...

ต้องฝืนทนยิ้มไว้...

แต่ในใจมีน้ำตา...

แม้ว่าเธอจะจากไป...

นานแสนนานเท่าไร..

แต่ใจฉัน...

ยังเจ็บมาจนถึงวันนี้...

อาจจะเห็นว่าฉันยังยิ้ม หัวเราะได้ทุกนาที
อาจจะเห็นว่าฉันมีชีวิตดีๆ เหมือนคนไม่เป็นไร
แต่ลึกแล้วใครจะรู้ ถึงแม้ฉันมีความสุขเท่าใด
ความจริงวันนี้ข้างในหัวใจยังเป็นอย่างเดิม

ก็ยังเจ็บมาจนวันนี้ นอนก็มีแต่น้ำตา
มีแต่เธออยู่ทุกเวลา ไม่รู้จะทำยังไง
ยังต้องเจ็บไปจนวันไหน นานเท่าไหร่กว่าฉันจะทำใจได้
ต้องอยู่อย่างทรมานอย่างนี้ไปนานเพียงใด

จากวันนั้นที่เธอบอกลา ชีวิตก็ยังเดินไป
อาจไปพบผู้คนมากมายเพียงใด ก็ยังไม่ลืมเธอ
เมื่อความรักเข้ามากี่ครั้ง สุดท้ายก็ยังร้องไห้เพราะเธอ
เจ็บปวดเสมอที่ยังต้องเจอเธออยู่ในใจ

ก็ยังเจ็บมาจนวันนี้ นอนก็มีแต่น้ำตา
มีแต่เธออยู่ทุกเวลา ไม่รู้จะทำยังไง
ยังต้องเจ็บไปจนวันไหน นานเท่าไหร่กว่าฉันจะทำใจได้
ต้องอยู่อย่างทรมานอย่างนี้ไปนานเพียงใด

เธอยังคงอยู่ในหัวใจ นานเท่าไรกว่าฉันจะลืมเธอได้
ต้องอยู่อย่างทรมานอย่างนี้ไปนานแค่ไหน
ไม่อยากจะทรมานอย่างนี้ไปจน วันตาย

วังวน

วันที่ลางเลือน...

วันที่เหม่อลอยคว้าง...

เหมือนคนหมดทางไปต่อ...

บ่อยที่ในหัวใจ เหมือนได้ยินเสียงเธอ
และบ่อยที่นอนละเมอ
ยังเผลอเรียกเธออย่างเดิมซ้ำซ้ำ

แต่ก็รู้ว่าเธอนั้นไปไกลสุดฟ้า
และก็รู้ว่าเธอไม่มีวันคืน ย้อนมา
อยากจะทำตัวทำหัวใจ
ให้แข็งแรงเหมือนดังเดิม อีกครั้ง

จะต้องเป็นอย่างนี้...นานเท่าไร่
โอกาสที่มันจะหาย...มองไม่เห็นทาง
ติดอยู่ในวังวนที่ไร้ทางออก
เพราะว่ารักคำเดียว

แต่ก็รู้ว่าเธอนั้นไปไกลสุดฟ้า
และก็รู้ว่าเธอไม่มีวันคืน ย้อนมา
อยากจะทำตัวทำหัวใจ
ให้แข็งแรงเหมือนดังเดิม อีกครั้ง

จะต้องเป็นอย่างนี้...นานเท่าไร่
โอกาสที่มันจะหาย...มองไม่เห็นทาง
ติดอยู่ในวังวนที่ไร้ทางออก
เพราะว่ารักคำเดียว

อกหัก

ทำไม...เวลาไม่ได้เจอ...

มันช่างทรมานเสียเหลือเกิน

เวลา..แต่ละนาที..

ผ่านไปอย่างช้าๆ 

และไม่รู้ว่า..

เมื่อไรจะได้เจอกันอีก.......

ความรัก ต้องพังลงไป

อนาคต ที่สุดก็ผ่านพ้นไป

เหลือเพียงหัวใจที่ยับเยิน

บาดแผล ลึกเกินเยียวยา

ตื่นจากฝัน เพราะถูกปลุกด้วยน้ำตา

ทุรนทุราย หัวใจเหนื่อยล้า

ภาวนาให้ใจเจ็บจงเข้มแข็ง

แม้มันจะไร้เรี่ยวแรง จะฝืนลุกยืนให้ไหว

คนคนเดียวมันไม่มีสิทธิ์ขนาดนั้น

ไม่ทำให้ช้ำถึงตาย ยังไงต้องรับให้ได้

ชีวิตแค่โดนทำร้าย

แต่ที่สุดมันต้องไม่โดนทำลาย

แค่วันนี้หัวใจสลาย

เตือนตัวเองว่าถึงยังไงฉันยังต้องอยู่

ความรักลวงหลอกมันก็แค่เจ็บปวด

ไม่มีค่า ให้มันทำลายชีวิตไม่ได้

กรีดแขน ไม่ช่วยอะไร

ยิ่งตอกย้ำ ยิ่งกรีดยิ่งทำร้ายใจ

ยิ่งทำเท่าไหร่ก็ยิ่งปวดร้าว

ภาวนาให้ใจเจ็บจงเข้มแข็ง

แม้มันจะไร้เรี่ยวแรง จะฝืนลุกยืนให้ไหว

คนคนเดียวมันไม่มีสิทธิ์ขนาดนั้น

ไม่ทำให้ช้ำถึงตายยังไงต้องรับให้ได้

ชีวิตแค่โดนทำร้าย

แต่ที่สุดมันต้องไม่โดนทำลาย

ก็แค่วันนี้หัวใจสลาย

เตือนตัวเองว่าถึงยังไงฉันยังต้องอยู่

ความรักลวงหลอกมันก็แค่เจ็บปวด

ไม่มีค่า ให้มันทำลายชีวิตไม่ได้

ชีวิตแค่โดนทำร้าย

แต่ที่สุดมันต้องไม่โดนทำลาย

แค่วันนี้หัวใจสลาย

เตือนตัวเองว่าถึงยังไงฉันยังต้องอยู่

ความรักลวงหลอกมันก็แค่เจ็บปวด

ไม่มีค่า ให้มันทำลายชีวิตไม่ได้

ต้องไม่ตาย ชีวิตยังมีพรุ่งนี้ เสมอ

ชีวิตยังมีพรุ่งนี้เสมอ

ลืมช้า

ไม่เคยคิดจะโกรธเลยจริงๆ....    คนไม่รัก...ก็คงต้องไป....

แต่เกลียดตัวเองมากกว่า....      ที่ลืมช้า....

เขาไม่รัก...                           ก็ยังนั่งเฝ้ารอ....

นานเท่าไร....                        ก็ไม่เคยลืม....

ถ้าถามว่ายังคงโกรธไหม ตอบเธอได้ว่าไม่มี

เนิ่นนานจนวันนี้ ตั้งแต่เธอทิ้งไป

แต่ที่หลบไม่พบเจอ ไม่อยากคุยกับเธอ

เพราะยังไม่มั่นใจ ว่าอยู่ใกล้ๆ ได้โดยไม่มีน้ำตา

ไม่รู้ทำไมเป็นอย่างนี้ ยังคงคิดว่ามีเรา

จดจำทุกเรื่องราว เหมือนเพิ่งผ่านพ้นมา

คนที่เคยความจำไม่ดี กลับยังจำแต่เธอคนนี้

ชัดเจนยิ่งกว่า แม้อยากลืมเท่าใด

ไม่โทษที่เธอทิ้ง จริงๆ นะ

คนไม่รักก็ต้องไป

ไม่ได้เกลียดไม่โกรธใครๆ สาบาน

แค่เกลียดตัวเองที่ลืมช้า มันลืมช้า

เก่งแต่จำอะไรบ้าบอ

ยังอยู่กับคำว่าเฝ้ารอ ยังจำว่าเคยรักใคร

อยู่กับช่วงเวลา ที่รู้ว่าเอากลับมาไม่ได้

เหมือนมันยังจำติด คิดว่าคงลืมง่าย

แต่ทำอย่างไร ก็ไม่อาจลืม

ไม่รู้ทำไมเป็นอย่างนี้ ยังคงคิดว่ามีเรา

จดจำทุกเรื่องราว เหมือนเพิ่งผ่านพ้นมา

คนที่เคยความจำไม่ดี กลับยังจำแต่เธอคนนี้

ชัดเจนยิ่งกว่า แม้อยากลืมเท่าใด

ไม่โทษที่เธอทิ้ง จริงๆนะ

คนไม่รักก็ต้องไป

ไม่ได้เกลียดไม่โกรธใครๆ สาบาน

แค่เกลียดตัวเองที่ลืมช้า มันลืมช้า

เก่งแต่จำอะไรบ้าบอ

ยังอยู่กับคำว่าเฝ้ารอ ยังจำว่าเคยรักใคร

อยู่กับช่วงเวลา ที่รู้ว่าเอากลับมาไม่ได้

เหมือนมันยังจำติด คิดว่าคงลืมง่าย

แต่ทำอย่างไร ก็ไม่อาจลืม

บางอย่างคนเราฝังใจ ไม่เท่ากัน

เธอเป็นคนที่ทิ้งกันไป

เธอคงลืมง่ายๆ ไม่นานอย่างฉัน

แต่เกลียดตัวเองที่ลืมช้า มันลืมช้า

จดจำอะไรบ้าบอ คนไม่รักก็ยังตั้งหน้ารอ

ไม่รู้จะเอาอะไร

อยู่กับช่วงเวลา ที่รู้ว่าเอากลับมาไม่ได้

เหมือนมันยังจำติด คิดว่าคงลืมง่าย

นี่นานเท่าไร ก็ไม่อาจลืม

สิ่งอื่นดีๆ ที่ควรจำไว้กลับไม่จำ

แต่คนบางคนที่ทำให้ช้ำ ก็ไม่ยอมลืม

ร้องไห้ง่ายๆกับเรื่องเดิมๆ

เวลาผิดหวัง ......... จากความรัก.......

เวลาเสียใจ  ......... จากความรัก.......

จะพยายามอยู่คนเดียว.....

ก้อต้องอยู่กับตัวเองให้ได้....

เพราะ...รู้ว่า...

คงไม่มีใครรักเราได้ดี...

เท่าตัวเราเอง....

ร้องไ้ห้...

ร้องไ้ห้...

ร้องไห้...

ซะให้พอเถอะนะใจ....

พยายามจะอยู่คนเดียว พยายามไม่สนใจ

พยายามไม่เป็นอะไร ทำตัวเองให้แข็งแรง

แต่ความรู้สึก...ก็ยัง ยังเหมือนเดิม

ต่อให้ทุกอย่าง ทุกอย่างจะเปลี่ยนไป...

ทำไมต้องเสียน้ำตา อย่างง่ายดายให้กับเรื่องเดิมๆ

รู้สึก...ไม่เข้าใจตัวเอง...ซักที...

บางทีไม่รู้ทำไม ต้องเป็นคนที่อ่อนไหวทุกที

ร้องไห้....กับเรื่องเดิมๆ อย่างนี้

พยายามดูแลตัวเอง พยายามหลุดพ้นไป

พยายามจะทำยังไง ใจมันยังไม่แข็งพอ

กับความรู้สึก...ที่ยัง ยังเหมือนเดิม

ต่อให้ทุกอย่าง ทุกอย่างจะเปลี่ยนไป....

ทำไมต้องเสียน้ำตา อย่างง่ายดายให้กับเรื่องเดิมๆ

รู้สึก...ไม่เข้าใจตัวเอง...ซักที...

บางทีไม่รู้ทำไม ต้องเป็นคนที่อ่อนไหวทุกที

ร้องไห้....กับเรื่องเดิมๆ อย่างนี้

ปลายทาง

ได้รู้จัก...

ได้รัก....

ใครสักคน...

แต่....

คงเป็นได้แค่เส้นขนาน...

ที่มิอาจมาบรรจบกันได้....

ปลายทางที่ฉันรอเธอ ที่สุดก็จบตรงนี้ ไปดีเถอะนะคนดี ไม่ต้องคิดอะไร

เข้าใจว่าวันเวลา มันทำให้คนเปลี่ยนไป แต่ฉันก็คงไม่คิดโทษใครอยู่แล้ว อย่าห่วงเลย

ขอบใจเธอที่เคยรักฉัน ที่เคยร่วมทางกันมา ต้องขอบใจที่ทำให้รู้ว่าไม่ต้องรอ

เจ็บยังไงต้องทนรับไว้ ให้เราจบแค่นี้พอ จากวันนี้ฉันก็จะขอ ให้โชคดี

เวลาทุกวินาที ต่อไปคงหมดความหมาย จะเร็วจะช้ายังไง เธอก็คงไม่มา

เมื่อมันไม่เหลืออะไร เมื่อเธอไม่กลับมาหา ฉันก็คงต้องใช้เวลาที่เหลือ เพื่อลืมเธอ

ขอบใจเธอที่เคยรักฉัน ที่เคยร่วมทางกันมา ต้องขอบใจที่ทำให้รู้ว่าไม่ต้องรอ

เจ็บยังไงต้องทนรับไว้ ให้เราจบแค่นี้พอ จากวันนี้ฉันก็จะขอ ให้โชคดี

คนเราต่อให้รักเพียงใด จะรักแทบเป็นแทบตายก็คงไม่สำคัญ

ปลายทางเราต้องแยกจากกัน ไม่เหมือนอย่างฝัน

ขอบใจเธอที่เคยรักฉัน ที่เคยร่วมทางกันมา ต้องขอบใจที่ทำให้รู้ว่าไม่ต้องรอ

เจ็บยังไงต้องทนรับไว้ ให้เราจบแค่นี้พอ เมื่อไม่เหลือคนที่ให้รอ

ในเมื่อเธอไม่กลับคืนมา ฉันก็ไม่ควรเฝ้ารอ จากวันนี้ฉันก็จะขอ ให้โชคดี