เจ็บไปเจ็บมา

อยู่กับเธอแล้วเหนื่อยกับความเรื่อยเปื่อยกับรักที่ลังเล
หนึ่งจะเอาสองแตกออกเป็นสาม ใจมันช้ำจนจำเจ
เจ็บจนชินมันกินในหัวใจ ลึกเข้าไปกร่อนใจลงทุกที
เจ็บจนใจล้ามาเป็นปีก็ทน

เจ็บไปเจ็บมาทุกวัน ก็เลยหมด หมดกำลังจะเสียใจไปกว่านี้
อยากจะมีใครก็เชิญได้เลยเต็มที จะให้ช้ำช้ำไปกว่านี้ไม่มีทาง
ใจไม่มีให้เจ็บ ไม่มีเหลือเก็บเอาไว้ให้ดูแล เหยียบก็ไม่ช้ำ
ย่ำก็ไม่ไหว หนักอย่างไรก็ไม่แคร์