เจ็บและชินไปเอง

ดึกแล้ว....อากาศเริ่มเย็นมากขึ้น

แต่หัวใจของฉันมันเย็นและหนาวเหน็บ

ยิ่งกว่าอากาศ....

คงต้องทำใจ

ให้เจ็บและชินไปเอง...

และมันจะไม่มีใครทำฉันให้ดีอย่างเดิม
เมื่อความปวดร้าวครั้งนั้น ก็ยังวนเวียนอยู่ทุกๆ วันที่มี
และเมื่อเวลาไม่เคยจะช่วยอะไร ให้ฉันลืมเธอสักที
ก็ต้องทำใจว่าจากนี้ ฉันคงคุ้นเคยความเจ็บและชินไปเอง

คนเราไม่เห็นต้องมีเหตุผลว่าเรารักกัน เพราะอะไร
ดอกไม้ที่แย้มที่บาน ไม่มีใครถามว่าทำไม
แต่เมื่อคนเราต้องเลิกต้องรา
ดอกไม้โรยราเป็นเพราะอะไร
มีคำถามมากมาย ที่ยังค้างใจ

และมันจะไม่มีใครทำฉันให้ดีอย่างเดิม
เมื่อความปวดร้าวครั้งนั้น ก็ยังวนเวียนอยู่ทุกๆ วันที่มี
และเมื่อเวลาไม่เคยจะช่วยอะไร ให้ฉันลืมเธอสักที
ก็ต้องทำใจว่าจากนี้ ฉันคงคุ้นเคยความเจ็บและชินไปเอง

ที่จริงก็รู้คนเราเกิดมาเพื่อการร่ำลา สักวันหนึ่ง
วันที่ดอกไม้จะต้องโรยรา มันคงต้องมาถึง
แต่ฉันไม่เคยเข้าใจสักที เมื่อภาพดีๆ ยังคงตราตรึง
มันยากเกินไป ที่จะเสียมัน

และมันจะไม่มีใครทำฉันให้ดีอย่างเดิม
เมื่อความปวดร้าวครั้งนั้น ก็ยังวนเวียนอยู่ทุกๆ วันที่มี
และเมื่อเวลาไม่เคยจะช่วยอะไร ให้ฉันลืมเธอสักที
ก็ต้องทำใจว่าจากนี้ ฉันคงคุ้นเคยความเจ็บและชินไปเอง

แค่เพียงช่วงหนึ่งที่ใจ ฉันนั้นได้มีเธอ
ต่อเติมเรื่องราวมากมายในชีวิตฉัน
ความรักคงอยู่เสมอ แม้ต้องพรากจากกัน
ลึกลึกภายในของหัวใจ ถึงแม้จะนานเท่าไร
เธอยังจะอยู่ตรงนั้น

ไม่มีใครทำฉันให้ดีอย่างเดิม
เมื่อความปวดร้าวครั้งนั้น ก็ยังวนเวียนอยู่ทุกๆ วันที่มี
และเมื่อเวลาไม่เคยจะช่วยอะไร ให้ฉันลืมเธอสักที
ก็ต้องทำใจว่าจากนี้ ฉันคงคุ้นเคยความเจ็บและชินไปเอง
ฉันไม่มีวันจะหยุด รักเธอได้เลย